Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie

Na podstawie „Studium o Hamlecie”, „Requiem” i „Śmierci Ofelii” Stanisława Wyspiańskiego

Scenariusz i reżyseria – Magdalena Drab

Scenografia i kostiumy – Studio Karolina Fandrejewska / Asystent – Tymoteusz Dąbrowski

Choreografia – Jakub Lewandowski

Muzyka – Albert Pyśk

Video – Bartek Bulanda / Współpraca – Jan Almashan

Inspicjent – Monika Jabłońska-Sowa

Obsada:

Aktorka przez duże A – Hanka Brulińska

Aktorka do roli Hamleta – Justyna Janowska

Aktorka doskonała do roli Ofelii – Jowita Stępniak

Aktorka do roli Matki, choć wolałaby być do roli Ofelii – Magdalena Sztejman

Aktor jeszcze młody do roli Hamleta – Paweł Ferens

Aktor, który ma to na świeżo – Tomasz Bielawiec

Aktor gościnny – Jakub Szlachetka (gościnnie)

Kim dla współczesnego widza jest Hamlet? Kim jest on dla aktorów Teatru Osterwy w Lublinie i dla samego Lublina? Czy to tylko bohater znanej powszechnie historii?

Wyspiański uważał, że teatr ma „służyć za zwierciadło naturze, pokazywać cnocie własne jej rysy, złości żywy jej obraz, a światu i duchowi wieku, postać ich i piętno”. Dlatego szczegółowo zbadał historię duńskiego królewicza, rozpisując ją ponownie na sceny i analizując motywy postaci. Starał się przenieść sztukę na rodzimy grunt i zobaczyć jej bohaterów w znanych mu aktorach. A co, gdybyśmy chcieli przełożyć „Hamleta” na naszą rzeczywistość? Co zobaczylibyśmy dziś w tym zwierciadle? Czy teatr ma jeszcze siłę konfrontowania nas z prawdą o nas samych? Przekonanie o ważności tych pytań skłoniło reżyserkę Magdalenę Drab do napisania scenariusza spektaklu na podstawie dzieł Wyspiańskiego.

Bohaterem spektaklu jest grupa aktorów lubelskiego teatru, która chce się zmierzyć z „Hamletem” i odnaleźć go w swojej teatralnej codzienności. Historię duńskiego królewicza odgrywają w rodzimym mieście, starając się zrobić to w sposób jak najbardziej przystępny widzowi – „jak w teatrze muzycznym”. Jednocześnie wpuszczają nas w kuluary swojego zawodu i dzielą się osobistymi odczuciami na temat bycia aktorem. Pojawiają się pytania o sens uprawiania tego zawodu; o możliwość oddziaływania przez teatr oraz o sens myślenia w ogóle. Często w sposób humorystyczny mierzą się z frustracją, ale też próbują dotknąć tego, co najbardziej gorzkie i bolesne w naszej rzeczywistości. Czy uważne, żywe spotkanie aktorów i widzów może pomóc rozwiązać współczesne rozterki i konflikty albo przynajmniej rozpocząć hamletyczny proces myślenia w nas wszystkich?